İçimden dostlarımdan bahsetmek geldi bir anda. Birlikte aynı hataları yaptığım, birlikte güldüğüm, birlikte ağladığım, dertleştiğim, derdimi, sıkıntımı hatta bazen öfkemi paylaştığım, her konuşmamızın sonu "kendine dikkat et, hayırlısı olsun, kader, kısmet, amaann boşver, neyse artık olmuşla ölmüşe çare yok, ölümden öte yol yok ya ..." gibi cümlelerle biten artık kız kardeşim olmuş dostlarımdan bahsedeyim istedim. Kaybedenler Klubü gibiyiz yemin ediyorum. Hatta kendimize böyle demeye başladık. 5 kişilik bir grubuz aslında ama ABA'mız tayin dolayısı ile bizden uzakta böylelikle 4 kişi kaldık ama sorun bakalım birimiz bile istediğini elde edebilmiş mi, tam anlamıyla mutlu mu? Ne münasebet yok öyle bir şey. Bir gece birlikte kaldık, o günü asla unutamam. 4 kişi düşünün bir koltukta.. Tüm hataları, tüm kaybedişleri, tüm sevilemeyişleri için birlikte sabaha kadar ağlayan. Tablo biraz içler acısı ama buna ihtiyacımız vardı.
Kendi halinde etliye sütlüye karışmaktan uzak duran, içten insanlarız, olduğumuz gibiyiz, çok güleriz, neşeliyiz, hatta birimizin kahkahaları meşhurdur Saba Tümer'e rakip olur o derece, yardımsever insanlar olduğumuzu düşünüyorum, en önemlisi vicdan sahibiyiz, merhametliyiz. Eğlence anlayışımız bir araya gelip yemek yemek oluyor genelde ama neyse :D Mesela her Cuma aynı kafeye gider bir şeyler yeriz, klasik bir durumdur bu. Aynı zamanda hepimiz Galatasaray taraftarıyız. Ortak müzik zevklerimiz var, sevdiğimiz sanatçıların çoğu aynı. Bu arada "ilk tanıştığımızda sana çok pis gıcık olmuştum" demeyle başlayan dostluklara inanınız vardır öyle şeyler :D Egosu olamayan insanlarız, bazen keşke biraz egosit olsaydık bile diyorum çünkü dünya tatlısı insanlar ama kendilerini hiç beğenemezler. Ortak sorunlarımızdan birisi de bu; kendimizi güzel bulamıyoruz. Sürekli onlar bana "kendine bunu yapma çok güzel kızsın boş yere kendini beğenmemezlik ediyorsun" derler bende onlara aynısını derim, bana söyleyenler önce kendi güzelliklerinin farkına varsınlar. Bakalım bu sorunumuzu ne zaman çözeceğiz :D
Aramızda sadece bizim anlayabileceğimiz değişik isimler var, kendi aramızda esprilerimiz var, yani artık bakışlarımızla bile anlaşabiliyoruz nasıl anlatayım daha :D Bu durumun faydasını genelde Tabu oynarken görüyoruz. Ama bu durumu anlıyorlar ve daha sonra bizi aynı gruba koymuyorlar :D
Sürekli dertleşiriz, diyorum ya aynı zamanlarda aynı hataları yaptık. Bize "kendi aranızda halledin" deyip çekildiler, birbirimize kaldık. Bazen halledemedik çoğu şeyi ama kendi aramızda kaldık. Bazen kızıyoruz birbirimize, bazen küsüyoruz, bazen zayıf anlarımızda tahammül edemediğimiz zamanlar oluyor ama yine de birlik oluyoruz, en ufak bir olayda bile hep destek tam destek oluyoruz birbirimize. Birbirimize dost diyorsak bunun böyle olması gerekir zaten, kardeş olabilmek böyle bir şey değil mi? Sırtımı güvenle dayayabileceğim dostlar edinmek lise hayatımın bana kazandırdığı nadir güzelliklerden biridir. Umuyorum birlikte daha çok senelerimiz olur.
Tamam biraz duygulanmış olabilirim, birazcık yani çok az ama tamam daha fazla uzatmayacağım bu kadar sevgi pıtırcığı modu bugünlük yeter :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder